Episode 33: De autorit

Wat een gedoe zeg. Het hele huis is een doolhof van dozen. Tuur vindt het precies nog grappig, op en neer springend tussen die dozen op jacht naar fictieve muizen.

Ik vind er niets aan en het stof doet me onkattelijk fel niezen. “IK vraag me af wat de bedoeling hiervan is. Baasje en zijn vrouw zijn nu al twee weken in de weer met hun hele hebben en houden in te pakken, als we niet oppassen verdwijnt onze kattenbak ook in zo’n doos en dan zijn we (of eerder zij) nog niet jarig.”

“Mickey! Artuur! Njam Njam!”, roept baasje vanuit de keuken.

“Hey we krijgen eten? 11.30 uur, raar moment op de dag? Foert, eten is eten en die nieuwe versheidszakjes die baasje koopt, zijn overheerlijk.”

“Waar is dat eten? Waar is Tuur? Verdorie, ze hebben me weer liggen. ’t Zal weer tijd zijn voor de dierenarts, want baasje grijpt me met mijn nekvel en steekt me in dat verschrikkelijke draagkooitje. Hup de wagen in en naar de dierenbeul met zijn verschrikkelijke spuitjes.”

“Wacht eens even, dit is niet de weg naar de dierenarts?” “De dierenarts is hier rechtsaf!”, miauw ik tevergeefs in mijn beste Nederlands naar baasje.

Een half uur later komen we aan op een vreemde plek. Een huis aan de rand van een bos met een reuzetuin (‘reuze’ is veel gezegd, maar als je referentiekader aan koertje van drie op vier is, ben je snel onder de indruk).

Baasje neemt mij en Tuur uit de wagen, draagt de kooitjes binnen, zet ons neer en opent onze kooitjes...

Wordt vervolgd in episode 34 : ‘De Verhuis’