Episode 3: The Getaway
Vrijdag, 3 augustus 2007
Mickey en Artuur zijn rasechte 'huis'katten. We wonen in een typisch Belgisch rijhuis waar onze twee behaarde vrienden de plak zwaaien over de drie verdiepingen. Ze hebben uiteraard toegang tot de koer en op die koer staat wat gras, bloemperkjes, een aantal planten en een rasechte boom. De muren van onze koer zijn zo hoog dat ze er niet over kunnen en daar waar ze via de boom zouden kunnen ontsnappen hebben we een metalen constructie gebouwd die ook die weg naar de Vrijheid volledig afsluit. Een echt Fort Knox als het ware.
Of er in Fort Knox ook onhandige loodgieters rondlopen, valt nog af te wachten… Vorige week moest er een waterleiding worden hersteld op de eerste verdieping en de loodgieter moest om één of andere duistere reden via het venster eens langs de gevel omhoog staren. Onze Tuur maakte van die ene seconde onoplettendheid gebruik om als een echte Houdini te ontsnappen naar de omliggende daken.
Ik als een volleerde acrobaat in mijne pyjama de daken op achter Artuur aan. Beestje volledig in paniek een tiental daken over en dan bij een garagecomplex springt hij naar beneden. Ik trap op gevaar voor eigen leven door een oud garagedak heen, waarna ik hem in een hoekje van het garagecomplex zie verdwijnen…
Na mezelf bevrijd te hebben, zoeken mijn vrouw en ik in dat hoekje tevergeefs naar onze Tuur. Wanhopig bellen we aan bij alle huizen bij ons in de buurt, forceren we als volleerde hardsellers onze voet tussen de deur en controleren we zoveel stadstuintjes als mogelijk op zoek naar onze harige escape artist. Tevergeefs, want twee uur later staan we tezamen met een tiental onbekende buren te zoeken naar Artuur. De avond begint te vallen en ik stel voor om de zoektocht af te blazen, maar dan heb ik zonder mijn vrouw gerekend. "Tuur zal kost wat kost gevonden worden, desnoods breken we hier elke garage en elk stadstuintje af." Profetische woorden blijkt even later. In een wanhoopspoging ga ik nog eens naar de hoek waar ik hem opeens zag verdwijnen.
In die hoek is er een zeer smalle spleet, waar op het eerste zicht een kat niet tussenkan, bovendien wordt de spleet smaller dieper naarmate je verder kijkt. Eén van de, intussen niet meer onbekende, buren heeft een zaklamp gehaald, die ik dankbaar gebruik om eens in de spleet te schijnen. Ik zie in de verte precies iets zitten, maar weet het niet zeker. We kiezen eieren voor ons geld en besluiten de brandweer te bellen. Tuur heeft intussen via zijn prachtige stemgeluid (diegenen die ook een Siamees hebben, weten waar ik het over heb) laten horen dat hij inderdaad in die spleet zit.
De vriendelijke pompiers kruipen voorzichtig op het dak van een garage met een lange stok en een lus. Na anderhalf uur stellen we vast dat we Tuur er nooit uit krijgen, tenzij we een stuk van het dak van de garage openbreken. Politie gebeld, die dan de eigenaar proberen te bereiken, tevergeefs uiteraard. Dan maar papier ondertekend dat wij alle schade zullen vergoeden.
Uiteindelijk om half één ’s nachts halen we onze Tuur na een zes uur durende klopjacht uit de spleet. We nemen hem mee naar huis en daar werpt hij zich in de zetel alsof er niets gebeurd is, denkende Oost, west, thuis best. Mijn echtgenote en ikzelf zijn alle helpende buren reeds gaan bedanken met een fles wijn en wachten nu vol spanning op de rekening van de brandweer. Het dak van de garage waar ik doorheen trapte is reeds betaald: 980 € Wie zei er weer dat een huisdier niets kostte…
Tot de volgende week voor weer (een hopelijk minder duur) avontuur met Mickey en Artuur!
