Zondag, 16 december 2007
Dit jaar besloten mijn vrouw en ik eens een echte kerstboom in huis te halen. We hadden al jaren zo’n klein miezerig namaakboompje staan en vonden dat we nu klaar waren voor het echte werk. Het moest uiteraard een boom met wortel zijn opdat we die later dan terug in de natuur konden planten. Ik naar de kerstmarkt waar ik een prachtexemplaar op de kop tikte: een prachtige spar van iets meer dan 2 meter hoog die net in onze living paste. Terwijl ik worstelde om dat ding in onze auto te krijgen (nvdr. ik kom intussen al dagen ’s morgens op mijn werk met mijn achterwerk vol sparrennaalden) vond mijn vrouw een prachtige set kristallen kerstballen die enig zouden staan, of eerder hangen, in onze kerstspar.
Thuisgekomen wordt de bom geïnstalleerd, de ballen worden vakkundig opgehangen, lichtjes, slingers en klaar is kees. Mickey en Artuur leken er gelukkig niet al te veel aandacht voor te hebben, ze roken eens aan de naalden, maar de boom interesseerde hen duidelijk niet. Gelukkig maar, want die kristallen ballen hadden best wel wat gekost. Alles gaat goed, de boom staat prachtig te wezen in onze living en geen Artuur of Mickey die er gekke toeren mee uithaalt.
Deze week besluiten we enkele vrienden thuis uit te nodigen voor een etentje. Lekker gezellig: dineetje, haardvuur, kerstboom, Bing Crosby op de achtergrond (grapje).
De bel gaat, mijn vrouw doet de deur open. Ik hoor het geroezemoes van mijn vrienden op de achtergrond die binnenkomen. Mickey en Tuur schieten recht als op dat ogenblik een piepkleine Teckel (je kent dat wel die deurmat-worsthonden) de living binnentrippelt. Blijkbaar de nieuwste aanwinst van onze vrienden.
Teckel ziet katten, katten zien teckel en opeens breekt de hel los:
Prettige feesten!