Episode 12: Voor Minoe

Zaterdag, 1 december 2007

Weet je ik ben altijd een kattenmens geweest. Ik heb als kind ook wel een hond gehad, maar eigenlijk was dat meer de hond van mijn broer en zus. Het begon allemaal toen ik zes jaar was tijdens één of andere vakantie. Ik speelde altijd achter ons huis in de weilanden (ja toen had je nog weilanden en boomgaarden, waar je als kind naar hartelust kon ravotten, kampen bouwen, bomen klimmen... Kortom echt spelen) en opeens was ze er (in mijn herinnering is het een 'ze', hoewel ik dat niet met zekerheid kon zeggen), een lieve witte kat met een zwarte vlek op haar hoofd en flank. In het begin een beetje schuw, maar wat charcuterie uit de ijskast en een bordje melk deden die schuwheid smelten als sneeuw voor de zon. We hadden een supertijd samen waar ze me elke morgen opwachtte aan de deur, haar eten en melk opdronk en vervolgens me de hele tijd vergezelde als ik ging ravotten achter op de wei.

De vakantie kwam tot een einde (alle vakanties doen dat) en ik vertrok 's morgens te voet naar school. Ik had echter niet gezien dat Minoe me was gevolgd tot ik opeens op de speelplaats een hels geschreeuw en gelach hoorde. Honderden kinderen liepen achter Minoe aan en de arme kat rende doodsbang over de speelplaats niet wetende hoe te ontsnappen aan deze menigte. Ik probeerde uit alle macht me tussen de kinderen te wringen om 'mijn' Minoe te helpen en het was me bijna gelukt toen ze in een hoek gedreven op de speelplaats stond. Haar rug bol en staart opgezwollen. Ik wil haar pakken, maar ze haalt naar me uit en spurt tussen de benen van de kinderen door via de schoolpoort naar buiten.

Ik bleef verweesd achter op de speelplaats. Dagenlang heb ik gehuild en samen met mijn vriendjes de weilanden, bossen en boomgaarden doorzocht, maar vruchteloos. Minoe heb ik nooit meer teruggezien... en mijn kinderhart was voor de eerste keer gebroken...

Soms denk ik wel eens als reïncarnatie zou bestaan dan hoop ik dat Minoe is teruggekomen als Mickey of Artuur. Als het niet zo is dan hoop dat er ergens een kattenhemel is vanwaar ze nu over mijn schouder meeleest en weet dat ik haar nog altijd een beetje mis.

litterkwitter
"Mijn kat spreekt gebarentaal met haar staart." - Robert A. Stern