Episode 17: Als de kat van huis is...

Zaterdag, 16 februari 2008

Hoi daar waarde tweevoeters. Mickey nog eens. Het is al even geleden, nietwaar. De reden dat ik het klavier weer ter hand of eerder ter poot neem, is omdat mijn baasje weer maar eens te laat is. Normalerwijs verschijnt er alletwee weken een avontuur over mij en Tuur, maar stiptheid is zijn beste kant niet. Ik zal dat katje dus maar weer eens wassen.

Tuur en ik zijn net terug van een logeerpartijtje bij baasjes' schoonzus. Na zo'n weekje elders ben je blij terug thuis te zijn en wil je onmiddellijk je territorium terug verkennen. Wij (Tuur en ik) miauwen aan de deur om onze koer (zie episode 3) te controleren op eventuele indringers. Je moet namelijk weten dat 's nachts de katten uit de buurt niets liever doen dan hun markeringen achter te laten op onze koer tot grote ergernis van Tuur en mezelf.

Deze keer echter geen kattenmarkeringen, maar een bijna onhoorboor gepiep onder de clematis in de tuin. Ik vlieg erop als een rasechte luipaard en vang ongelooflijk maar waar.... mijn allereerste.... levensechte.... MUIS. Nu moet je weten dat ik instinctief wel weet hoe ik een muis moet vangen (ik heb trouwens jaren geoefend met van die plastieken muizen), maar eens je zo'n levend warm ding tussen je kaken hebt, piep je toch wel anders.

Ik ben een beschaafde huiskat die is opgevoed met versheidszakjes en heerlijke kattenbrokjes en dan opeens zo'n vies warm, harig ding, beuh!! Uiteraard heb ik zoals elke welopgevoede salonkater mijn trots en loop ik dus parmantig met het doodsbange diertje (voorzichtig) tussen mijn tanden naar binnen. Baasje en bazinnetje zitten net op de speelmat met baby en ik leg de muis netjes neer voor zijn voeten. Hij denkt dat het zo'n speelgoedmuis is en wil ze weer wegsmijten (zodat ik er achteraan zou gaan zoals in episode 2).

Op dat moment springt de bange muis recht en stormt door het huis op zoek naar een veilig plekje. De kat zat uiteraard op de koord. Bazinnetje schreeuwt, springt boven op een stoel. Baasje kijkt verbaasd naar het gebeuren. Ik schiet in een kattenlachkramp. De muis bereikt bijna de spleet onder de kast, maar had natuurlijk niet op Artuur, The Siamese Hunter gerekend.

Tijgersprong naar de kast en hap!! Het arme beestje in één keer naar binnen. Nog even likkebaarden en dan statig terug naar buiten toe onder de bewonderende blikken van baasje en zijn vrouw.

Om muis-stil van te worden...

Tot de volgende

Mickey