Episode 10: Naar de dierenarts
27 januari 2010
Ja, ik weet, ik heb lang niet geschreven maar ik heb dan ook heel veel aan mijn hoofd gehad de laatste weken.
Begin januari begon het. Plotseling werd ik heel erg onrustig, alsof er zich een bepaald vuur in mijn lijf bevond, iets brandends, iets, wat ik nog nooit daarvoor had gevoeld. Tegelijkertijd was ik ook heel erg aanhalig: ik lag telkens op de grond te rollen voor de voeten van het personeel om me te laten aaien, maar strelingen waren niet voldoende. Het ontbrak me aan iets dat veel fundamenteler was, maar ik wist niet precies wat. Ik kon niet meer slapen, ik had geen eetlust meer (echt heel vreemd) en ik begon heel veel te miauwen. Ook ging Coco een heel grote aantrekkingskracht op mij uitoefenen (nog veel vreemder): ik wilde dat hij me heel veel aandacht gaf. Maar hij, hij wilde me helemaal niet, integendeel: hij bekeek me met een minachting die grensde aan afkeer. Ach, ik voelde me werkelijk ellendig en ik vroeg me af of het geen tijd was om een psykat-erapeut te raadplegen.
Op een dag, terwijl ik me voor het raam bevond, was er een grote kater in de tuin. Het was werkelijk een mooie bink met zijn glanzende vacht in tijgerdessin en zijn grote goudkleurige ogen. En hij bekeek me met heel veel belangstelling en dat beviel me geweldig. Ineens begreep ik wat ik miste: een echte kerel. Niks psykat-erapeut!
En ik wilde naar buiten, naar hem die in de tuin op me wachtte. Maar het vrouwtje zag me en ze zei me nogmaals dat ik me geen dingen in het hoofd moest halen. En op dat moment wist ik wat ze wilde zeggen met “dingen”. En vervolgens hoorde ik haar praten aan de telefoon en een afspraak maken met de dierenarts voor "een operatie voor Pommy". O, hemel!. Het was dus echt ernstig!
Enkele dagen later zag ik mijn reismand op de tafel staan . Te laat, want ze had me al bij het nekvel zodra ik het zag. Ze heeft me erin gedaan, de mand in de auto gezet en een half uur later bevond ik me in een modern gebouw waar het naar angst en ontsmettingsmiddelen rook en waar ze me in een kleine kooi deponeerden naast een andere ongelukkige. Een in het wit geklede man kwam om me te onderzoeken, vervolgens hebben hij en een jonge vrouw me meegenomen naar een ruimte met martelwerktuigen. Maar ik ben kalm gebleven. En wat nog vreemder is, ik ben helemaal in slaap gevallen! Buiten bewustzijn, compleet van de wereld! Onbegrijpelijk.
De eerste personen die ik zag toen ik weer bijkwam waren het vrouwtje en haar zus. Ze kwamen om mij op te halen. In de auto was ik nog duizelig en ik voelde me suffig. Ik wist niet wat me was overkomen. Terug in huis echter ontdekte ik zwarte draadjes in mijn buik en men had me er de vacht geschoren. Katverdikkeme! Wat hadden ze me geflikt?! Ik probeerde de draadjes te verwijderen, maar toen zetten ze een soort van lampenkap op mijn kop. O, nee, dat nooit! Ik heb net zolang bewogen totdat ik dat ding kwijt was. Dat herhaalde zich drie keer. Daarna hebben ze de boord van een sok om mijn buik gedaan. Ik zag er belachelijk uit! Ik schaamde me dood!
De volgende dag was ik weer in topvorm. Ik was erin geslaagd de sok te verwijderen, ik had een vreselijke honger en geen neiging meer om de draadjes te verwijderen, want dat deed me pijn. De week daarop nam het vrouwtje me weer mee naar de dierenarts om deze de draadjes er uit te laten halen. Alles was goed verlopen en iedereen tevreden. Ik ben alweer vergeten wat men wil zeggen met "dingen". Alleen, er was een opmerking van de dierenarts die ik niet kan waarderen: hij zei dat ik wat te dik was en dat ik een dieet moet volgen……
