Episode 27: Eten!

25 augustus 2010

Omdat ik in de slaapkamer op het bed lig en tot enkele minuten geleden nog diep in slaap was, hoor ik dat beneden in de keuken Coco extra te eten krijgt. Dat doen ze wel vaker als ze denken dat ik het niet hoor, ruik of zie. Want ik ben op dieet, zoals bekend.

Ik hoor hoe het aanrechtkastje héél voorzichtig wordt geopend en er heel zachtjes een zakje vers voedsel uit wordt gehaald. Nu wordt het zakje geopend en voor mensen onhoorbaar in Coco?s bakje gedaan. En zij maar denken dat ik het niet doorheb! Het is reeds een en al grote frustratie voor mij als ik alleen in de tuin ben en moet denken aan al dat voer dat Coco en Boefie krijgen als ik niet in huis ben! Nou ja, dan heb ik af en toe nog een beetje compensatie in de vorm van een gevangen muis, maar zoals het nu gaat?

Ze snappen gewoon niet dat ik, ook al ben ik in diepe slaap, direct wakker word als het aanrechtkastje of de koelkastdeur opengaat, ook al doen ze het nog zo zacht. Al mijn sensoren zijn bewust en onbewust gericht op deze geluiden en geuren. Mijn gehoor is wel honderdmaal gevoeliger dan dat van mensen om nog maar te zwijgen van mijn geurvermogen? Wij kunnen ultrasone geluiden horen en op grote afstand vele geuren tegelijk in ons opnemen en onderscheiden.

Ah, alle katten, wat ruikt dat lekker! Makreel, als ik me niet vergis? nee, toch niet, kabeljauw dit keer!

Ik hou het niet langer uit, spring van het bed en roetsj naar beneden, de keuken in. Net op tijd, want Coco eet al en Boefie?s bakje is ook al gevuld. En ik weet dat het vrouwtje geen weerstand kan bieden aan mijn fondanten blik en mijn zacht, lieflijk stemgeluid. En al helemaal niet wanneer ik daarbij ook nog mijn staart in wandelstokhouding omhoog houdt, het topje ritmisch en sierlijk heen en weer beweeg en mijn rechterpoot gestrekt naar haar ophef. Wat mogen wij katten toch blij zijn met onze aaibaarheidsfactor honderd! Ik krijg dus ook een beetje?