Episode 18: Het personeel is terug

12 juni 2010

Ze zijn weer thuis. Midden in de nacht kwam het binnen, ons uit de slaap halend. Coco vloog gelijk naar beneden om ze te begroeten, maar ik niet. Ik ben blijven liggen en deed alsof ik sliep. De volgende ochtend heb ik in het begin gedaan of ik het helemaal niets vond dat ze er weer waren, want ik was ondanks het vervangende personeel toch wel beledigd dat ze ons achter hadden gelaten: ik ging met de rug naar ze toe zitten, liet me absoluut niet aanhalen, draaide mijn kop weg als ze me een neusje wilden geven, reageerde niet op hun kroelen en aaien. Langer dan tien minuten heb ik het echter niet volgehouden. Toen kon ik me niet meer inhouden omdat ik in werkelijkheid heel erg blij was dat die vertrouwde familie er weer was, want ik had ze wel heel erg gemist. Ik wist van gekkigheid niet meer wat ik moest doen: de trappen op en af rennen, mijn speeltjes allemaal uit de mand halen en door de kamer gooien, op mijn rug gaan liggen rollen en spinnen…….. Bah, ik leek wel een hond! Toen ik mij dat realiseerde, ben ik rustig op een stoel gaan zitten en om mezelf een houding te geven ging ik me wassen. Ze moeten nu niet gaan denken dat ze me al te vaak achter kunnen laten omdat ik toch wel blij zal zijn wanneer ze terugkomen.

Die ochtend gaat het vrouwtje gelijk in de tuin werken. Ook dat vind ik zelf geweldig om te doen. Mijn specialiteiten zijn graven en harken. Wieden ligt me niet zo. Maar na het nodige grondverzet word ik toch wel afgeleid door de vele vlinders die er over de bloemperken fladderen. Soms zit er een stil op een bloem en neem ik met een enorme sprong bezit van deze vlinder, waardoor de bloemen bezwijken onder mijn niet geringe gewicht. Om dan te ontkomen aan de hysterie van het vrouwtje, vlucht ik een van de grote bomen in zodat ik zelf de schade in alle rust van bovenaf kan bekijken. Inderdaad, de bloemen liggen helemaal plat. Maar wat is het allemaal mooi aangeharkt!