Episode 5: Eindelijk in Nederland!

21 november 2009

Ik word wakker in een vreemd bed. Gisteravond kwamen we aan bij wat ze een hotel noemen. Daar werden we op een kamer gezet en ons kattentoilet en onze etensbakjes werden in de badkamer ernaast gedeponeerd. Coco beviel het niet echt, maar ik vond het wel spannend. Ik heb de hele kamer besnuffeld want er hingen allerlei verschillende geuren. Zo rook ik bijvoorbeeld dat er ooit een hond is geweest in deze kamer. Twee verschillende honden zelfs. Verder heel veel vreemde-mensengeuren. Voorts heb ik even flink het buikje rond gegeten en ben in slaap gevallen. En nu is het geloof ik weer tijd om in de auto te gaan zitten. We voeren de midden-onder-het-bed-zitten truc weer uit (dat doe ik eigenlijk meer uit solidariteit met Coco, want ik wil best in de auto), maar die werkt nu niet. Plotseling worden we van bovenaf opgepakt! Het bed schijnt op wieltjes te staan en ze hebben gewoon het bed weggerold! Ja, zo is er geen lol aan voor ons!

22 november 2009

Na een lange reis ben ik gisteravond aangeland in het Nederlandse huis van mijn personeel. De eerste indruk die ik kreeg was: “Wat een groot huis! Wat een ruimte!” Ik ben direct op onderzoek uit gegaan. Ik heb onmiddellijk de plek van de etensbakjes gevonden. Daar heb ik een speciaal talent voor. De volgende dag kon ik door de grote ramen kijken en enorm hoge en verleidelijke bomen zien. En vogels……. Coco mocht naar buiten, maar ik, niks hoor, dus ik heb iets gezocht om me te vermaken. Heerlijk huis, overigens. Heel veel ruimte en vol met speeltjes speciaal voor katten. Ook vol met speeltjes niet speciaal voor katten, bijvoorbeeld kleine snuisterijtjes, kaarsen, planten, kranten, kleine boeken, de stofzuiger (nee, ik ben absoluut niet bang voor dat ding, ik vind het schitterend hem aan te vallen wanneer het vrouwtje hem laat eten), pennen en gordijnen. Het enige nadeel is dat dit huis vol met deuren zit en hoe het komt weet ik niet, maar ik bevind me per definitie aan de verkeerde kant ervan.

Alles is hier wel vijf keer zo groot als op de Pommeraie. Ineens krijg ik de impuls om heel hard te gaan rennen. Ik weet niet waar dat vandaan komt, maar af en toe komt er iets vanuit het binnenste in mij naar boven borrelen wat maakt dat ik keihard door de kamer moet rennen en springen. Omdat er dingen in de kamer staan, zoals stoelen en tafels, moet ik die gebruiken, want het is onmogelijk om ze te vermijden. Hup, over de banken, schuine wand tegen de rugleuningen, weer over de vloer, dan op een tafel. Maar ik glijd uit op de tafel waar allemaal foto’s in lijstjes op staan. Hemel, wat een herrie maakt dat wanneer ze van de tafel vallen! Ik zie het vrouwtje afkeurend kijken en een diepe zucht slaken. Maar ik help haar wel met opruimen. De tafel is in ieder geval al een stuk leger.