Episode 3: Een eigen paspoort

25 juli 2009

Het is hier werkelijk geweldig! Ik mag nu ook in de tuin en daar staan heel hoge bomen waar je in kunt klimmen. Met Coco heb ik een goede relatie opgebouwd, dat wil zeggen, hij laat mij met rust en als ik met zijn staart wil spelen laat hij dat wel even toe: noblesse oblige. Maar zelf wil hij niet spelen, hooguit een keer achter een touwtje aanrennen dat het vrouwtje voor zijn snoet laat bewegen. Ik heb dat touw al tien keer te pakken voordat hij het ook maar zìet. En hij eet zo vreselijk langzaam! Ik heb mijn bakje al lang leeg en dan is hij nog niet eens op de helft. Het is net of het hem helemaal niet smaakt. Nou, ik wil hem graag helpen, want ik heb doorlopend een reuze honger, maar iedere keer als ik die hulp wil verlenen steekt het vrouwtje een spaak in het wiel. Momenteel is het al zo, dat Coco bovenop het aanrecht mag eten. Daar kan ik namelijk niet bij. Nog niet, want wacht maar tot ik groter ben!

29 juli 2009

Intussen weet iedereen in het dorp wie ik ben en heb ik ook kennisgemaakt met de kat van de buren. We hebben direct even afspraken gemaakt over wie, wanneer en hoe lang over de openbare paden mag lopen, zodat we daar geen ruzie over hoeven te krijgen. Ik blijf overigens toch nog wel even liever in de tuin van de Pommeraie omdat ik daar absoluut zeker ben geen andere katten tegen het lijf te lopen. Niet dat ik iets tegen katten heb, ik ben er zelf een, haha, maar ik ben zo klein en die welke ik tot nu toe heb gezien zijn allemaal erg, erg groot.

Men zegt overigens dat ik een echte Zuid-Franse kat ben wat mijn voedingsgewoonten betreft. Zo ben ik stapelgek op olijven en lust ik graag stukjes appel, rozijnen, meloen (vooral met ham), vijgen en passievrucht. Ook aubergines, avocado’s en courgettes gaan er wel in. Maar ja, het liefst heb ik natuurlijk gewoon VLEES of VIS. Ah, ik word geroepen! Dat betekent ETEN!

17 augustus 2009

Nou, vandaag heb ik het even helemaal gehad. Opnieuw werd ik in de eend gezet en naar de dierenarts gereden. Ik dacht nog: “Ha, vandaag krijgen we de chips!” Die inentingen waren niet fijn, maar daar heb ik geen kik bij gegeven. Ik dacht aan de beloning.

Het vrouwtje kreeg opdracht om mij goed vast te houden terwijl de dierenarts allerlei zakjes achter mijn rug om openmaakte. Dat klonk goed. Waarschijnlijk zo’n drie verschillende soorten chips. En dan ineens krijg ik een naald in mijn hals gestoken en voel ik dat er iets onder mijn huid wordt geschoten. Het doet zo’n pijn dat ik per ongeluk het vrouwtje en expres de dierenarts bijt waar ik ze maar kan raken en ga schreeuwen. Wat was dat?! Welke dierenbeulen doen zoiets?! Ik ben me rotgeschrokken en het vrouwtje probeerde me gerust te stellen. Iedereen kwam min of meer gewond uit de behandelkamer en voor één keer vond ik het niet zo erg weer in dat gele ding te gaan zitten. Nou, ik ga niet weer naar die dierenarts, dat weet ik wel.

Maar ik heb er ook iets heel leuks aan overgehouden: thuisgekomen werd ik extra verwend met het eten en ik heb nu een heus, Frans paspoort, prachtig blauw met het symbool van Europa erop, compleet met mijn naam, adres en woonplaats. Zelfs mijn personeel staat erin!