Episode 16: Terug thuis!
17 mei 2010
Jawel, het is weer zover ! We zijn weer in mijn geboorteland ! Hoera, hoera !
Niet dat ik Nederland niet leuk vind, maar Pommiers is voor mij je van het. Die grote tuin, dat huis zonder deuren, dat heerlijke weer! Wat een feest, wat een feest!! Ik hervind al mijn speeltjes en de bomen in de tuin. Het eendending hebben ze ook alweer uit het auto-asiel gehaald en wordt gewassen.
Het huis schijnt tijdens onze afwezigheid ook erg vuil geworden te zijn, want het vrouwtje gaat alles schoonmaken. Ik help haar vaak bij die taak. Zo klauw ik bijvoorbeeld mijn nagels aan de onderkant van het bed en beweeg me zo op mijn rug over de gehele houten vloer onder het bed door. Zodoende hoeft zij daar geen stof meer te verwijderen want dat zit dan op mijn rug. Wanneer ze de plavuizen dweilt met een mop, grijp ik me in de mop vast waardoor ze sneller grotere oppervlakken kan dweilen door middel van mijn vacht. Maar ze schijnt het niet erg op prijs te stellen want ze zet me meestal buiten de deur.
Ook best, want er zitten hier veel muizen, mollen, vogels, krekels, hagedissen en vlinders. Kijk, die rinkelende balletjes en muizen van pluche zijn wel leuk, maar deze levende have is toch vele malen interessanter voor een zichzelf respecterende kat. En dat ben ik.
En dan herhaalt zich weer hetzelfde als laatst: zodra ik een muis vang, is het geweldig, maar kom ik thuis met een grote groene hagedis met blauwe keel, dan is het huis weer te klein en dat is al niet zo groot. Dan word ik zonder pardon vastgepakt, worden er twee vingers tussen mijn kaken gestoken en zodoende ben ik gedwongen dat grote, zelf gevangen beest weer los te laten. Dat beest gaat er dan meteen als een razende Roeland vandoor en ik heb het nakijken in diepe frustratie, want ze houden me vast en dus kan ik er niet achteraan!! Ik zal ze nog eens een prooi komen brengen! Stank voor dank, dat krijg je! Wel, dan ga ik maar op het gras van het benedenterras zitten. Daar voel ik namelijk de vibraties van een mollengang. Het kan heel lang duren, maar die mol krijg ik te pakken! En o, o, wat zullen ze me dan weer dankbaar zijn!
