Episode 20: De Vreemdelinge
"Schraap... krets... kras" Wat is dat vreemde geluid. Ik volg Tuur naar de kamer die uitkijkt over de daken. Op de vensterbank springend, schrik ik me een ongeluk. Daar zit een reusachtige langharige kattin. Na van mijn schrik te zijn bekomen, zie ik dat het een prachtexemplaar is. Een grijsgestreepte Noorse boskat met helgroene ogen. Mochten mijn noten niet geknipt zijn, zou ik ter plekke krols zijn geworden.
Ze doet teken met haar poot dat we stil moeten zijn. Dan spreekt de grote kat. Ze richt het woord tot ons beiden. "Is eumand fan jeullie Mickey?"
"Dat ben ik", bijtend op mijn tong om niet te lachen met haar vreemde accent.
"Jij bent deugene die 'De Rosse' heeft verslagen?" Me inhoudend om niet vol trots JA te roepen, knik ik ingetogen.
"Dan beun jij de verkozene om het beest op te sporen en te doden" Ze kijkt me doordringend aan met haar felgroene kijkers.
Tuur springt zenuwachtig op, rond zijn as draaiend. "Beest? Welk Beest? Wij weten van geen Beest"?
"Stilte!" Een zachte, maar gebiedende stem klinkt van achter haar in de duisternis. 'Vertel hem alles Agatha' Mijn kattenogen staren de duisternis in om een glimp van de mysterieuze stem op te vangen, maar buiten twee fel geel oplichtende ogen, zie ik niets.
"Jij meut mij volgen naar buiten en deur het beest opsporen dat al weken onze soortgenoten afslacht. - Wij wilden 'De Rosse' belasten met deze queeste, maar hij is niet langer 'heerser van de daken'. Dat ben jij nu."
Als ik geen pels had gehad, zou je hebben gezien hoe bleek ik was uitgeslagen. "Beest? Soortgenoten afgeslacht? Heerser van de daken? Ik?"
"Straks op het duisterste moment van de nacht komt de kattenraad tesamen. Daar zal je meer vernemen over je opdracht" sprak de stem in de duisternis.
"Opdracht, opdracht? Jij hebt makkelijk praten. Ik kan hier niet weg. Baasje houdt ons hier opgesloten. Tenzij jij die raad naar onze koer verplaatst, kan ik onmogelijk deelnemen." Gaf ik als tegenargument, hopende dat ze het trillen van mijn stem niet zouden merken.
"Jeuw baasje verlucht elke avond de kamer en zet dan een vliegenraam in; Ik zal keumen met enkele vrienden en samen krabben we ons daar wel deurheen. Dan keun je ons vergezellen." Repliceerde de 'Noorse Schone' zonder verpinken.
"En wat als ik weiger?"
"Dan heb je de dood van tal van soortgenoten op je geweten" zei de mysterieuze grafstem weer. "Ze zullen komen spoken in je dromen. Nooit zul je nog gemoedsrust hebben."
"Ik ga met je mee" zei een opgewonden Tuur, "Ik heb het hier toch gezien. Tijd voor avontuur en grootse daden" "Met me mee?", dacht ik, "ik heb nog niet eens ja gezegd". Maar voor ik dit kon uitspreken, sprong de Boskat van de vensterbank en riep over haar schouder. "Peurfect" –"Tot over enkele uren. Zie dat jullie klaar staan straks!"
Wordt vervolgd in episode 21 : 'De Reis'
