Episode 1: Wie ben ik?
Laat ik me eerst even voorstellen: ik ben Pommy de la Pommeraie de Pommiers. Ik weet, dit klinkt nogal voornaam, maar laat ik mij haasten te zeggen dat dit meer lijkt dan dat het is. Ik zal het uitleggen.
Ik ben vorig jaar omstreeks juni 2009 geboren ergens in de Cevennen in Frankrijk. Daar herinner ik me zeer weinig van. Vaag weet ik nog dat mijn broers en zussen heel hard moesten vechten voor een beetje melk bij onze moeder en later om wat brokjes die door een mens af en toe werden gestrooid. En ineens was ik helemaal alleen in een groot bos zonder te weten hoe ik daar nu toch gekomen was. Ik heb een totale cat-out in dat opzicht. Wel weet ik dat ik heel erg honger en dorst had en me heel erg alleen voelde. Ik weet niet hoe lang ik daar heb rondgezworven, maar er was nergens een schuur of huis te bekennen, dus ben ik op een gegeven moment naar een rivier gaan zoeken voor water.
Op zekere dag hoorde ik iemand lopen, niet ver van mij vandaan. Ik herkende het als een mens en deze mens had een fiets aan de hand. Ik zette het op een miauwen, hoewel het meer een gepiep was dat uit mijn keel kwam. O, als die mens me nu maar hoorde! Nog harder piepen dan maar. En ja, de mens bleef staan en keek in mijn richting. Toen werd ik toch weer bang en verstopte me achter de struiken. Maar de mens kwam mijn richting uit en maakte lokkende geluidjes. Ik piepte weer en de mens kwam dichterbij. Iets in mij vertelde me dat ik er naar toe moest gaan, dat het goed was. Bovendien, wat kon er nu erger zijn dan nog langer alleen, hongerig en dorstig in dit eindeloze bos ronddwalen? Dus ik ging naar de mens toe. Die pakte me op, aaide mij en maakte sussende geluidjes. Toen stopte die mens mij in een zak en ik voelde dat we ons snel verplaatsten. Ik protesteerde wel, want die zak vond ik maar niks. Even later werd ik overgeplaatst in een doos met gaatjes en in een ding gezet dat enorm veel lawaai maakte en wat mensen, zo leerde ik later, een 2CV noemen. Ze noemen het ook vaak “eend”, maar ik weet intussen dat een eend een heel ander ding is. Na heel lang rijden en een even zolang protest van mijn kant, werd ik tenslotte uit dat lawaaiding gehaald en even later werd het deksel van de doos met gaten er af gehaald. Ik was in een huis! Een huis met echte kattenbordjes en kommetjes om uit te eten en te drinken!
Wel, dat huis in Frankrijk heette “La Pommeraie” en bevond zich in Pommiers. Daarom heet ik nu Pommy de la Pommeraie de Pommiers.
